Hoe sterk is de eenzaame fietser…

Nu de vertrekdatum vastlag wisten we ook meteen wat ons te doen stond. Trainen, trainen en nog eens trainen.

Op 01 februari 2013 zijn we eraan begonnen. We kozen ervoor om te beginnen met 50 km en de afstand per week met 10 km op te trekken. Het weer was echter niet altijd even begripvol voor ons, pelgrims in wording. We kregen te kampen met deprimerend grijs en bewolkt weer, sneeuw-, hagel- en regenbuien vergezeld van koude, zuur aanvoelde, rauwe harde winden waarvan je voortdurend het gevoel krijgt dat die alleen maar in je gezicht blaast. Het was niet altijd met de vingers in de neus dat we onze trainingsritten uitreden. Als gevolg van de koude vormden onze voeten het grootste probleem. Na een tijdje deden ze gewoon hevig pijn van de koude. Tot overmaat van ramp bleek er geen enkel middel dit te kunnen verhelpen.

Maar deze periode leerde ons ook dat de rit naar SdC niet altijd van een leien dakje zou lopen en dat we ons mentaal moesten wapenen tegen tegenslagen allerhande.

Dit bericht werd geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink .

Plaats een reactie